باورم نمیشه آن دستانی که بر آن بوسه زدم را کسی دیگه توی دست بگیره.ساعت های خوش انتظار همه شد مثل یه مستند جان دادن تا یه فیلم عاشقانه.ساعت 11 بود.درسته پاهایم محکم بود ولی کمرم خمیده مثل ساعت 6 بود.هر یه تکون عقربه مثل بتکی بر قامت خمیده ام بود.
می خندی .... اشکال نداره.... خودت می گفتی خدای ما هم بزرگه ... .
نگاتیو قلبمو برای چاپ عکست فرستادم چاپخونه .نمی دونم چه اندازه عکست رو چاپ کنم .تارهای قلبم کوک نیست برای همین خوب آهنگ نمی زنه.
هنوزم باورم نمیشه امروز هم یکی از روزهای تقویمه.آره پاییزه برگهای زیادی از درخت می ریزن.منم برگ اضافه ای از وجود تو بودم .افتادم .
صدای له شدنم را می شنوی؟ این آخرین آواز من بود.تقدیم می کنم به تو.
گل نبودم که پرپر بشم.برگ بودمو خشکیدم.

 

 

نوشته شده در شنبه 90/7/16ساعت 3:36 عصر توسط ابراهیم نظرات ( ) | |